انور مسعود کی لاجواب پنجابی نظم!
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
وِن سوَنّے گاہک نی ایتھے، بَھلیو بَھلی دُکاناں
ویکھ نی اڑِیے کھبّے پاسے وال کِسے دے کُھلّے
راہیاں دے پہ کھیڑے پیندے خُوشبوواں دے ہُلّے
سجّے پاسے کُھرلی دے وچ بنگالی رس گُلّے
پَنج کَلیانے موجاں کر لے لُٹ لے اڑِیے بُلّے
ویکھ کسی تھاں مُنہ نہ ماریں، مُڑ مُڑ پیا سمجھناں
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
ویکھ نی جیون جوگِیے ایتھے رنگ برنگ پٹولے
سیر کریندے نظری آون پرِیاں دے کُجھ ٹولے
چَھڈ دے کھانے کَھل ونیوے، ہُن نہ چَبّیں چھولے
چھڈ دے پِینے گُڑے دے شربت، پی ہُن کوکے کولے
بوتل دے نال مُنہ نہ لائیں، مُنہ وِچ پا لئیں کانا
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
اَلّہڑ شِیں مُٹیاراں والی چَڑہتل کہیڑا چہلّے
مُہڈے نال پیا مُہڈا کھیندائے لگن پئے تَرکہلّے
اکّھیاں وِچ نئیں شرم دا کجلہ، مُنہاں تے نئیں پلّے
اُچّا اُچّا سارے ویکھن، کوئی نہ ویکھے تَھلّے
نِیوِیں نظر کِیویں کوئی رکّھے، اُچیاں ہین دُکاناں
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
چار چُفیرے ٹیڈی پِھردے، نوّی بہار دے کِیڑے
چاڑھے ہوئے اُچھاڑاں وانگوں پاٹن ہاکے لِیڑے
وکھیِاں اُتّوں کُھل کُھل جاون ٹِچ ٹِچ کردے بِیڑے
جیہڑا ویکھے جِیب اپنی نُوں دنداں ہیٹھ دبِیڑے
ڈاہڈیاں تنگ پوشاکاں دے وِچ پھاتیاں ہوئیاں جاناں
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
جیہڑی تھاویں نظری آون چار مسافر کٹّھے
اَچّن چیتی پے جاندے نے پیر تیرے کیوں مَٹّھے
ہل پیو ایتھوں بے وقوفے لوک کرن گے ٹَھٹّھے
اس دُکانیں پان وکیندے، تُوں سمجھے نیں پٹّھے
ڈِٹّھا ای ایہہ ساوے پتّر سُوئیاں کرن زباناں
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
آ وَڑیا ایں ڈنگر مالا! تُوں اَج کیہڑے پاسے
پیسے دے نی پُتّر سارے ایس گلی دے واسے
مہاتڑ ایتھے خالی آؤندے، خالی کَھڑدے کاسے
پَلّے جے کر پیسے ہوون ڈُل ڈُل پیندے ہاسے
بُہتیاں مینُوں آؤندیاں کوئی نئیں اِکّو گَل مُکاناں
تُوں کی جانے بھولیے مَجّے، انارکلی دِیاں شاناں
